Mijn bankrekening smeekte om een bezoekje aan de Aldi in plaats van de Albert Heijn, dus bereidde ik me voor op de barre tocht van drie straten die ik moest afleggen. Mijn missie was om wat alledaagse eetdingen in huis te halen. Zo kwam het dat ik verveeld mijn blik liet gaan over het aanbod koekjes. In mijn achterhoofd kwam het luxueuze stemmetje opzetten dat de collectie van twee straten terug toch lekkerder was, maar stug zette ik voort in mijn zoektocht naar de nieuwe pauzesnack.
Een verpakking trok mijn aandacht. Het was alsof iets in mijn brein getriggerd werd door de kleurencombinatie van het plasticje, de langwerpige vorm en de speelse jaren ’00 letters op de voorkant. Discokoekjes.
De flashback die ik toen kreeg zou zo uit een film kunnen komen, waarbij er met een ‘swoosh’ geluid wordt ingezoomd op de ogen, waarna je een afgedraaide film ziet. Mama die mij een discokoekje geeft om in mijn tas te stoppen, samen met zwemkleren, een duikbril, waterschoentjes en een handdoek. Na de zwemles, meestal maandag om 4 uur, at ik het koekje. Wanneer je het plasticje wegscheurt wordt er een chocolade-caramel-koek onthuld, met kleine smarties op de chocolade (wat van het koekje de disco maakt). Deze werden eerst losgepulkt, voordat de koek gretig in mijn altijd leeg voelende maag werd gepropt.
Ik staarde naar het pakket van koeken en speelde met het idee om ze mee te nemen. Het discodilemma. Iets weerhield me om de koekjes mee te smokkelen en alleen op mijn kamer langzaam maar doelbewust op te eten. Een vervreemding van het verleden. Wat hebben die koekjes nu voor zin? Ze waren lekker, dat zeker, maar koop ik ze voor de smaak of voor het jeugdsentiment?
Een andere herinnering die op dat moment opkwam was de hiërarchie van coolheid in de pauze op het basisschoolplein. Wanneer je Prince Ministar, Duopenottidipjes of Smoeltjes had, dan steeg je in de hiërarchie van cool op het plein. Met een banaan of een komkommer zakte je op deze maatschappelijke kleuterladder. Maar wanneer je de discokoekjes had, dan was je de shit.
Ik glimlachte bij deze herinnering en scheurde mijn blik los van de nog zonet potentiële pauzesnack van de week. Bij de gedachte aan deze bizarre maatschappelijke ladder besefte ik me dat het toch veiliger is om de koekjes te laten liggen in het schap waar ze horen, om daar opgepakt te worden door ouders die van plan zijn hun kinderen eens flink te verwennen. En zo hoort het ook, uit voorzorg dat onze sociale positie in de volwassen wereld niet bepaald wordt door het wel of niet bevatten van smarties op je pauzesnack.